Náufragos da elexía | ||
IV. OUTRA VEZ TORNARÍA (Escolma) | ||
ESTÁS
Estás. Existes baixo uns ceos
sosegados e as múltiples ribeiras.
Vértebra anceante. Corazón que adoza
o meu sono e vixilia en cada hora.
Eres fronteira para a festa e pranto.
Un anxo que me chama e se desvea.
Aire e lume volvéndome as imaxes
dun tumulto ostinado de clamores.
Enmárcaste na múltiple evidencia.
Na pel das ondas, nos latexos cálidos,
no gozo entre os susurros do averío.
Río medrando en transparentes marxes.
Mar de horizontes amplos, repetidos
nas miñas persistentes soedades.
Estás. Existes baixo uns ceos
sosegados e as múltiples ribeiras.
Vértebra anceante. Corazón que adoza
o meu sono e vixilia en cada hora.
Eres fronteira para a festa e pranto.
Un anxo que me chama e se desvea.
Aire e lume volvéndome as imaxes
dun tumulto ostinado de clamores.
Enmárcaste na múltiple evidencia.
Na pel das ondas, nos latexos cálidos,
no gozo entre os susurros do averío.
Río medrando en transparentes marxes.
Mar de horizontes amplos, repetidos
nas miñas persistentes soedades.
Pura Vázquez
